ای نگاهــــــت نخی از مــــــخمل و از ابریشم

چند وقـــــــت است که هر شب به تو مـــــی اندیشم

به تـــــــو آری ، به تـــــو

یعــــــنی به همان منــــــظر دور

به همان سبز صـــــــمیمی ، به همبن باغ بـــــــلور

به همان ســـــایه ، همان وهم ، همان تــــــصویری

که سراغــــــــش ز غزلهای خودم می گیـــــــری

به هــــمان زل زدن از فاصــــله دور به هم

یعــــنی آن شیوه فهـــــماندن منظور به هم

به تبــــــسم ، به تکلم ، به دلارایــــــی تو

به خمــــــوشی ، به تماشا ، به شکیـــــــبایی تو

به نفس هـــــــای تو در سایه ســـــــنگین سکوت

به سخــــــــن های تو با لهجه شــــــیرین سکوت

شبحــــی چند شب است آفت جــــانم شده است

اول نام کســــی ورد زبانم شــــده است

در من انگــــار کسی در پی افــــکار من است

یک نفر مثــــل خودم تشنه دیــــدار من است

یک نفر ســــاده چنان ساده که از ســـــادگیش

میتوان یـــــک شبه پی برد به دلـــــداد گیش

آه ای خــــواب گران سنگ ســــبکبار شده

بر ســـر روح من افــــتاده و آوار شده

یک نفر ســـبز چنان سبز که از سر سبزیــــش

میتوان زد پلــــی از حس خدا تا دل خــــویش

آی بی رنگتر از آیینـــــه یک لحظه بایســـــت

راستی آن شبـــح هر شبه تصـــــویر تو نیست ؟

راستی گر شـــــبح هر شبه تصویر تو نیســـت

پس چــــرا رنگ تو با آیینه اینقدر یــــکی ست ؟

حــــتم دارم که تویی آن شبح آیـــــینه پوش

عاشـــقی جرم قشنگیست به انکارش مــــكوش

آری آن ســــایه که شب آفت جانــــم شده بود

آن الفــــبا که همه ورد زبانــــم شده بود

اینک از پشــــت دل آینه پیدا شــــده است

و تماشاگـــه این خیل تماشا شـــده است

آن الفبای دبســـتانی دلخــــواه تویی

عشق مــــن آن شبح شاد شـــــبانگاه تویی ...